Morraget

            “คุณคงจะเหนื่อยแล้ว... เดี๋ยวผมจะพาคุณไปพักสักหน่อย”             คือเอาจริงๆ นะครับคุณพี่ไกด์... ที่เหนื่อยนี่ดูน่าจะเป็นคุณพี่มากกว่านะครับ ก็เล่นกระพือเสื้อผับๆ ด้วยอาการเหยื่อไหลๆ   อ่ะไหนๆ ก็ พักตามใจพี่เขาก็ได้   เขามาผมเดินมาอีกนิดที่ร้านอาหารริมเขาที่ชื่อว่า “ Faber Bistro ” ร้านนี้อารมณ์คล้าย Jewel Box คือตั้งอยู่ริมผา แม้ร้านจะไม่สวยเท่า แต่วิวที่นี่ก็เก๋ใช่ย่อย เพราะมองเห็นเมืองออกไปได้ไกลสุดตา             ผมเลือกนั่งโต๊ะที่เห็นวิวดีที่สุดริมระเบียงหินภายนอกร้าน แน่นอนผมเหมือนวีไอพีมากเพราะแขกของทั้งร้านมีผมคนเดียว พอลองควักตั๋ว “Mount Faber Walking Tour”   ก็พบว่าร้านนี้ถูกบรรจุอยู่ในโปรแกรมว่าให้มานั่งพักสักครู่ พร้อมจิบเครื่องดื่มได้ 1 แก้ว (ที่เลือกได้ว่าจะเป็นแอลกอฮอล์เล็กๆ อย่างเบียร์ หรือน้ำผลไม้)    ไกด์หนุ่มเมื่อเห็นผมนั่งลงตัวได้ที่แล้วเลยเดินมาถามว่าอยากดื่มอะไร...        ผม         : น้ำส้ม พลีส        (สั่งแล้วแขนเล็กๆ นะ... เครื่องดื่มดูเด็กมาก แทนที่จะเป็นกาแฟ หรือชาที่ดูแบบแมนๆ ผู้ใหญ่ๆ   หรือเบียร์ไปเลย   แต่ผมมันไม่ดื่มแอลกอ

ไม่มีทางหนี...ได้เลย... ฉันเลยต้องเอ่ยปาก.... “ Me?!!!!?!! ” วัดใจไปเลยว่ะ เอาให้ชัวร์ เล่นเดินมาดักขนาดนี้... ถ้าทำอะไรผิดเดี๋ยวค่อย หาข้อแก้ตัวแล้วกันเว้ย ชายคนนั้น : “ใช่...คุณนั่นแหละ....   ไหนคุณหันตัวมาหน่อยทางผมหน่อยสิ” ผม           : “......(หันตามสั่ง พร้อมโปรยยิ้มสยาม).....”             ชายคนนั้น : “ผมเห็นสติ๊กเกอร์ของคุณ ใช่จริงๆ ด้วย​​​” แล้วเขาก็หันรี หันขวาง มองไปรอบๆ ระเบียงไม้ ที่ดูก็รู้ว่าไม่มีใครเลย นอกจากเราสอง   ประเด็นคือเขาก็มองนาฬิกาไปดู ดูเหมือนคิดอะไรบางอย่างด้วย แล้วก็มองไปรอบๆ อีกด้วย.... ซึ่งผมก็คาใจด้วย   เอาไงวะ   จะจับอะไรเป่าวะเนี่ย หรือจะปล่อยก็ปล่อยเบย   กดดันนะเฟ้ย...แช่แฟ้บ ชายคนนั้น : “คุณมาคนเดียว..!?! ”             ผม           : “ i think so ^^” ชายคนนั้น : “ OK Ummm ฉันเป็นไกด์ที่จะพาคุณชมที่นี่วันนี้ ผมประหลาดใจมากเลยที่มีคุณแค่คนเดียว...” ผม           : ผมก็ประหลาดใจครับ   ว่าแต่คุณรู้ได้ไงว่าผมกำลังจะไปไหน             ชายคนนั้น : “สติ๊กเกอร์บนเสื้อคุณไง มันบอกว่าคุณอยากไปเที่ยวไหนบ้าง”             เออ