Morraget

หากวัตถุประสงค์แรกของทริปนี้คือการหนีออกจากบ้านเพื่อเดินทางไปต่างประเทศคนเดียว ทริปแรกของผม เพื่อย้อนเวลาตามหาและแก้ไขสิ่งที่คาใจในอดีต เช้าวันที่ 3 นี้ ผมคงพูดได้เต็มปากว่าทำแบบนั้นจริงๆ เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่ผมอยู่แบบไม่รู้จักใครในสิงคโปร์ และในทางกลับกัน ไม่มีใครรู้จักผม ...นุ๊กคงกำลังเดินทางหรือถึง สนามบิน ชางงีแล้ว แล้วบ่ายนี้พี่โทพี่เอส คงตามไปเช่นกัน... เช้าที่นี้ยิ่งดูดราม่าเข้าไปอีกเมื่อฟ้าครึ้มตั้งเค้า ฝนจะตกมิตกแหล่ พอรู้ว่าจะจากกันก็ใจหาย... (ซึ่งจะใจหายทำไม กลับกรุงเทพ ก็ได้เจอ...) เมื่อคืนตอนที่พี่โทให้บัตรเติมเงิน Kopitiam   มาผมถามว่าพี่โทชอบกิน อะไร ในร้าน ซึ่งได้คำตอบว่าเป็น “เซ็ทอาหารเช้า” น่าแปลกที่การมาสิงคโปร์ทั้ง 2 ครั้งของผม ไม่เคยที่จะสนใจร้าน “อาแปะ” กับเซ็ทอาหารเช้าที่คนมุงกันเยอะๆ เลย... เช้านี้ผมเลย ตั้งใจจะลองสักครั้ง (ซึ่งเป็นเซ็ทที่ไม่คิดจะกินเลย เพราะมันเบสิคมากๆ ให้ตายเถอะ) เซ็ทอาหารเช้าที่นี่ไม่แพงเลยครับแค่ S $2.95 (ประมาณ 74 บาท) แล้วมันก็พิเศมากกว่าที่คิด คือเขาจะปรุงกันสดๆ เลย ตรงเค้าเตอร์ที่เป็นครัวเปิด ผมสั่งชุดที่มีไส้กรอก 2

         ผมไลน์บอกพี่โท และนุ๊กว่า แบตทุกอย่างกำลังจะหมด (และ Power Bank ก็ถูกใช้จนเกลี้ยง) อาจขาดการติดต่อไปบ้าง พี่โทชวนผมให้ไปท่องราตรีที่ Clark Quet เพื่อส่งท้ายทริปก่อนที่เราจะจากลากันในวันพรุ่งนี้ ผมตอบตกลง พี่โทกำลังจะกลับ จากเซ็นโตซ่า และอยากจะล่องเรือในแม่น้ำสิงคโปร์ชมวิวยามเย็น ซึ่งผมสนับสนุน เพราะโปรแกรมของผมกว่าจะจบไปเจอพี่โทได้ คงล่อไปดึกพอสมควร แต่เหมือนผมกับ พี่เขาคุยกันแค่ 2 คน นุ๊กเหมือนจะหายตัวไปในเซ็นโตซ่าอย่างลึกลับ ไม่ตอบกลับทั้งสิ้น             แม้เหมือนจะใช้เวลานานกับ “ Civilian War Memorial ” แต่ก็เป็นเวลาที่นั่ง ไทมแมชชีนย้อนกลับไปอดีต เลยไม่ค่อยเสียเวลาในปัจจุบันเท่าไหร่ (จริงๆ เดินวนรอบๆ สัก 10 นาที ก็ทั่วแล้วครับ) ตอนนี้เวลาก็ไม่หนี 6 โมงเย็นไปเท่าไหร่ครับ (แต่แสงยังแดดเปรี้ยงประมาณ 5 โมงบ้านเรา) จากตรงนี้ผมตัดสินใจเดินข้าม ถนนไปที่สนามปาดัง (The Padang) คล้ายๆ สนามหลวงบ้านเรา คืออยู่กลางเขต เมืองเก่า ในอดีตใช้เป็น ศูนย์กลางทำกิจกรรม ร่วมกัน ของประชาชนในอาณานิคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งการแข่งขันกีฬาคริกเก็ต (Cricket) กีฬาประจำชาติสิงคโปร์ ปัจจ