Morraget

ไม่มีทางหนี...ได้เลย... ฉันเลยต้องเอ่ยปาก.... “ Me?!!!!?!! ” วัดใจไปเลยว่ะ เอาให้ชัวร์ เล่นเดินมาดักขนาดนี้... ถ้าทำอะไรผิดเดี๋ยวค่อย หาข้อแก้ตัวแล้วกันเว้ย ชายคนนั้น : “ใช่...คุณนั่นแหละ....   ไหนคุณหันตัวมาหน่อยทางผมหน่อยสิ” ผม           : “......(หันตามสั่ง พร้อมโปรยยิ้มสยาม).....”             ชายคนนั้น : “ผมเห็นสติ๊กเกอร์ของคุณ ใช่จริงๆ ด้วย​​​” แล้วเขาก็หันรี หันขวาง มองไปรอบๆ ระเบียงไม้ ที่ดูก็รู้ว่าไม่มีใครเลย นอกจากเราสอง   ประเด็นคือเขาก็มองนาฬิกาไปดู ดูเหมือนคิดอะไรบางอย่างด้วย แล้วก็มองไปรอบๆ อีกด้วย.... ซึ่งผมก็คาใจด้วย   เอาไงวะ   จะจับอะไรเป่าวะเนี่ย หรือจะปล่อยก็ปล่อยเบย   กดดันนะเฟ้ย...แช่แฟ้บ ชายคนนั้น : “คุณมาคนเดียว..!?! ”             ผม           : “ i think so ^^” ชายคนนั้น : “ OK Ummm ฉันเป็นไกด์ที่จะพาคุณชมที่นี่วันนี้ ผมป...

หากวัตถุประสงค์แรกของทริปนี้คือการหนีออกจากบ้านเพื่อเดินทางไปต่างประเทศคนเดียว ทริปแรกของผม เพื่อย้อนเวลาตามหาและแก้ไขสิ่งที่คาใจในอดีต เช้าวันที่ 3 นี้ ผมคงพูดได้เต็มปากว่าทำแบบนั้นจริงๆ เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่ผมอยู่แบบไม่รู้จักใครในสิงคโปร์ และในทางกลับกัน ไม่มีใครรู้จักผม ...นุ๊กคงกำลังเดินทางหรือถึง สนามบิน ชางงีแล้ว แล้วบ่ายนี้พี่โทพี่เอส คงตามไปเช่นกัน... เช้าที่นี้ยิ่งดูดราม่าเข้าไปอีกเมื่อฟ้าครึ้มตั้งเค้า ฝนจะตกมิตกแหล่ พอรู้ว่าจะจากกันก็ใจหาย... (ซึ่งจะใจหายทำไม กลับกรุงเทพ ก็ได้เจอ...) เมื่อคืนตอนที่พี่โทให้บัตรเติมเงิน Kopitiam   มาผมถามว่าพี่โทชอบกิน อะไร ในร้าน ซึ่งได้คำตอบว่าเป็น “เซ็ทอาหารเช้า” น่าแปลกที่การมาสิงคโปร์ทั้ง 2 ครั้งของผม ไม่เคยที่จะสนใจร้าน “อาแปะ” กับเซ็ทอาหารเช้าที่คนมุงกันเยอะๆ เลย... เช้านี้ผมเลย ตั้งใจจะลองสักครั้ง (ซึ่งเป็นเซ็ทที่ไม่คิดจะกินเลย เพราะมันเบสิคมากๆ ให้ตายเถอะ) เซ็ทอาหารเช้าที่นี่ไม่แพงเลยครับแค่ S $2.95 (ประมาณ 74 บาท) แล้วมันก็พิเศมากกว่าที่คิด คือเขาจะปรุงกันสดๆ เลย ตรงเค้าเตอร์ที่เป็นครัวเปิด ผมสั่งชุดที่มีไส้กรอ...